W lecznictwie wykorzystywane są głównie trzy gatunki jeżówki: jeżówka purpurowa, jeżówka wąskolistna i jeżówka blada. Jeżówki są bylinami (3-4-letnimi), dorastającymi do około 1 m wysokości.

Jeżówki są wykorzystywane od dawna w ziołolecznictwie ludowym do leczenia krwawiących, trudno gojących i zakażonych ran, błonicy, kiły, szkarlatyny, malarii i wielu innych chorób objawiających się gorączką. Od 1902 r. jeżówki zaczęto stosować do wytwarzania leków homeopatycznych. Na początku XX wieku zwrócono także uwagę na immunostymulujące właściwości wyciągów z jeżówki. W 1910 r. zaobserwowano, że jeżówka zwiększa liczbę białych ciałek krwi.

Jeżówka zalecana jest w zakażeniach bakteryjnych i wirusowych (przeziębienie, grypa), w schorzeniach górnych dróg oddechowych, podczas długotrwałego podawania antybiotyków, w stanach wyczerpania i osłabienia organizmu. Ponadto jeżówkę można stosować zewnętrznie w przypadkach trudno gojących się ran, w uporczywych wypryskach, w łuszczycy, w alergicznych zmianach skóry.

foto: