Pospolity chwast występujący na nieużytkach, przydrożach, starych kompostach, rumowiskach i zaniedbanych ogrodach. Surowiec tego ziela zawiera polifruktozan - inulina, substancje białkowe, tłuszcze, związki żywiczne, olejki eteryczne, glikozydy, goryczki, saponiny, dużo siarki i fosforu, witaminę C oraz liczne związki poliacetylenowe. Już w starożytności łopian używany był jako roślina lecznicza. W medycynie ludowej używano wszystkich części rośliny do leczenia reumatyzmu, podagry, owrzodzeń, zakażeń, ukąszeń węży i owadów, “oczyszczania krwi” itp.

Obecnie sok lub odwar z korzenia wykazuje silne działanie antybakteryjne, grzybobójcze, przeciwzapalne. Stosowany jest do leczenia czyraków, trądziku, świądu skóry, łupieżu. Zapobiega również wypadaniu włosów i łupieżowi. 

Obok zastosowań zewnętrznych - jak wyżej podano, surowca tego używa się jako środka pomocniczego i moczopędnego w reumatyzmie stawowym i mięśniowym, przy złej przemianie materii, lekkich nieżytach przewodu pokarmowego, wątroby i dróg żółciowych stosując przetwory często zewnętrznie i wewnętrznie. 

Do dnia dzisiejszego łopian jest uprawiany w Japonii jako warzywo. Jadalne są korzenie, młode liście i pączki. Młode korzenie można spożywać na surowo, świeżo utarte lub suszone, starsze powinny być gotowane, smażone lub marynowane. Można z nich robić placki lub używać do zupy zamiast ziemniaków. Prażone i zmielone mogą służyć jako namiastka kawy.