Do celów leczniczych zbiera się koszyczki kwiatowe z możliwie najkrótszą szypułką, gdy białe kwiaty języczkowe na obwodzie mają położenie poziome. Kwiaty rumianku zawierają 0,3 - 1,3% olejku eterycznego. Składnikami olejku są: chamazulen (6 - 18%), bisabolol i jego tlenki (25 - 50%), spiroeter, ü - farnezen, mircen, kadinen i inne. Drugą grupę związków stanowią flawonoidy (m.in. apigenina, luteloina, kwercetyna oraz ich 7 - glukozydy), trzecią - pochodne kumarynowe, jak umbeliferon i herniaryna. Ponadto w kwiatach występują spirocykliczne poliacetyleny, śluz (do 17%), cholina, karotenoidy i sole mineralne.

Substancje zawarte w koszyczkach kwiatowych rumianku działają przeciwzapalnie i przeciwbakteryjnie w nieżytach przewodu pokarmowego, mają działanie przeciwskurczowe i wiatropędne, pobudzają wydzielanie żółci, zapobiegają niekorzystnym procesom fermentacji w jelitach. Rumianek przywraca prawidłowe ruchy perystaltyczne jelit, zapobiega wzdęciom. Stosowanie herbatki z rumianku jest szczególnie polecane przy leczeniu kolek jelitowych i bólów brzucha u niemowląt, korzystne jest w tym przypadku także jej delikatne działanie uspokajające. Po przyjęciu doustnym związki czynne rumianku wydalają się przede wszystkim z moczem i wywierają słabe działanie przeciwzapalne na kłębuszki nerkowe, moczowody i pęcherz.

Preparaty z rumianku stosowane zewnętrznie na skórę i błony śluzowe działają przeciwzapalnie, stąd też znalazły szerokie zastosowanie w kosmetyce m.in. jako składnik szamponów i płynów do kąpieli.

foto: