Jesteś tu: Strona główna › Miód w naszej diecie
Miód to jeden z najcenniejszych produktów, jaki otrzymaliśmy od natury. Jest skoncentrowanym źródłem łatwo przyswajalnych cukrów prostych, które błyskawicznie trafiają do krwi, odżywiając organizm. Oprócz węglowodanów, miód zawiera witaminy z grupy B, a także witaminy A, C i K oraz ok. 30 składników mineralnych. Najważniejsze z nich to żelazo, mangan, kobalt i magnez. Szczególnie cenne jest żelazo – dobrze przyswajalne przez nasz organizm. Miód zawiera ponadto olejki eteryczne, barwniki, bioflawonoidy, enzymy oraz substancje o właściwościach bakteriobójczych.
Miody, mimo że posiadają wiele cech wspólnych, różnią się między sobą właściwościami organoleptycznymi, fizykochemicznymi, składem chemicznym oraz zakresem działania i zastosowania. Przyjrzyjmy się bliżej poszczególnym rodzajom miodu i ich działaniu.
Gryczany:
• stany wyczerpania,
• nerwice,
• złamania kości,
• problemy z układem krążenia.
Spadziowy:
• choroby dróg oddechowych, gruźlica (pomaga w rekonwalescencji),
• zaburzenia przemiany materii,
• zapalenie płuc (pomaga w rekonwalescencji),
• astma,
• katar.
Wielokwiatowy:
• alergie,
• katar sienny,
• rany i skaleczenia.
Lipowy:
• na uspokojenie,
• na zranienia (ma właściwości antyseptyczne),
• grypa, kaszel, zapalenie oskrzeli (przy rekonwalescencji),
• bezsenność.
Akacjowy:
• nadkwaśność oraz kłopoty z trawieniem,
• zaburzenia przewodu pokarmowego.
Wrzosowy:
• gruczoł krokowy (prostata),
• nerki i pęcherz moczowy,
• drogi moczowe.
Rzepakowy:
• wzmacnia mięsień sercowy,
• krążenie, rytm serca,
• miażdżyca,
• drogi żółciowe.
Nawłociowy:
• polecany przy dolegliwościach i schorzeniach dróg moczowych, nerek oraz pęcherza.
Miód jest cennym produktem w żywieniu różnych grup osób, zwłaszcza małych dzieci, sportowców, osób wykonujących ciężką pracę fizyczną i umysłową, rekonwalescentów i osób starszych.
U dzieci z zaburzeniami odżywiania i biegunką dobre efekty uzyskiwano, podając im mleko z odwarem ryżowym i miodem. Podawanie miodu zwiększało apetyt i przybieranie na wadze. Miód przeciwdziałał także zaparciom, wzdęciom, sprzyjał wyrzynaniu się zębów, zapobiegał wymiotom, a także wywierał łagodne działanie uspokajające i nasenne.
Miód doceniany jest także przez sportowców, ponieważ wzmacnia potencjał fizyczny i wytrzymałość zawodników, zarówno w czasie treningu, jak i w trakcie zawodów. Spożycie go po wysiłku umożliwia w krótkim czasie ustąpienie objawów zmęczenia i szybką odnowę wydatkowanej energii .
Miód stosowany jest również z powodzeniem w żywieniu młodzieży szkolnej, studentów, rekonwalescentów, osób niedożywionych i ludzi starszych. Miód najszybciej ze wszystkich produktów naturalnych uzupełnia niedobory energetyczne organizmu. Dzięki temu prawie natychmiast usuwa stan obniżonej zdolności do pracy i utrzymuje odpowiedni poziom energii przez wiele godzin. Podawanie miodu jest szczególnie cenne w przypadku osób w starszym wieku. Badania wykazują, że w procesie starzenia się organizmu dochodzi do obniżenia aktywności tkanki łącznej i zdolności odtruwającej wątroby, upośledzenia czynności układu moczowego, a także zmniejszenia zdolności adaptacyjnych i odporności na zakażenia.
Miód poprzez zawarte w nim substancje pozwala na uzupełnienie ważnych dla życia składników, a co za tym idzie, usuwa lub łagodzi wiele wymienionych zaburzeń.
• nadchodzi przeziębienie, masz dreszcze, coraz bardziej boli Cię gardło – miód działa antybakteryjnie,
• czujesz smutek, przygnębienie – miód podniesie Twój poziom serotoniny, hormonu szczęścia,
• nie potrafisz się skoncentrować, nic nie wchodzi Ci do głowy – zawarte w miodzie enzymy znacznie wspomagają pracę mózgu.
Niewiele jest przeciwwskazań do spożywania miodu, ale na pewno należy z nim uważać, jeśli:
• masz skłonności do tycia – miód jest wysokokaloryczny: 100 g ma aż 327 kcal,
• jesteś uczulona na miód, dostajesz od niego nudności, masz wysypkę – w skrajnych przypadkach może dojść nawet do spuchnięcia krtani,
• chorujesz na cukrzycę – niektórzy apiterapeuci są zdania, że miód łagodzi objawy tej choroby, lepiej jednak skonsultować to z lekarzem diabetykiem.
Ewelina Gorczyca
Publikacja artykułu: 2009 r.